Όλοι μιλάμε για παιδιά που δεν συγκεντρώνονται. Όμως, αν το δεις πιο καθαρά, ζούμε όλοι μέσα στο ίδιο χάος. Οθόνες, ειδοποιήσεις, γρήγορα βίντεο, τίποτα δεν κρατάει την προσοχή μας για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Δεν είναι ότι τα παιδιά “δε θέλουν να προσέξουν”. Είναι ότι μεγαλώνουν μέσα σε έναν κόσμο που δεν τους αφήνει να ησυχάσουν ούτε λεπτό.
Οι συσκευές έχουν φτιάξει ένα σύστημα που σε κάνει να θέλεις συνέχεια κάτι καινούριο. Να πατάς, να βλέπεις, να προχωράς στο επόμενο. Και κάπως έτσι, η υπομονή χάνεται. Δεν είναι πια φυσικό να μένεις με μια σκέψη, με μια εικόνα, με τον εαυτό σου.
Το περιγράφει πολύ καλά και ο Johann Hari στο βιβλίο Stolen Focus. Εξηγεί πώς ο σύγχρονος κόσμος, γεμάτος ειδοποιήσεις και “γρήγορη πληροφορία”, μας εκπαιδεύει να χάνουμε τη συγκέντρωσή μας. Και όταν αυτό συμβαίνει στους ενήλικες, τα παιδιά απλώς ακολουθούν. Δεν φταίνε εκείνα. Φταίει το περιβάλλον που τα κρατά συνεχώς σε εγρήγορση, χωρίς πραγματική ησυχία.
Αν θέλουμε παιδιά με συγκέντρωση, πρέπει πρώτα να τη βρούμε εμείς. Να δείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε χωρίς συνεχή ερεθίσματα και εθισμούς. Να ηρεμήσουμε λίγο. Να κάνουμε χώρο στη σιωπή. Εκεί μέσα ξαναγεννιέται η προσοχή.
